17 juli 2021, een bijzondere ervaring.

Oké. Ik wil jullie graag mee nemen in deze bijzondere ervaring.

17 juli 2021. Ik ben druk in mijn hoofd. Druk omdat mijn moeder, 20 juli jarig zou zijn. Ze zeggen altijd, het eerste jaar van iemand zijn of haar dood, als alles de eerste keer is, is het moeilijkste. Ik kan dat beamen. Het gemis wordt erger en bij dit soort “eerste keren”, is het zwaar en breekt elke keer dat ik er aan denk weer mijn hart.

Dinsdag ga ik met een klein groepje familie en vrienden eten. En vieren wij de verjaardag van mijn lieve mama. We vieren het leven en staan stil bij hoe mooi het kan zijn. En hoe dankbaar wij daarvoor moeten zijn. Iets wat mijn moeder mij altijd mee gegeven heeft.

Dit weekend ben ik een weekend weg. Met een van mijn beste vriendinnen. Die ik vandaag vertelde dat ik nog niks van mama gehoord heb. Ik ben op zoek naar een teken, een teken dat het goed met haar gaat. Een teken dat ze bij me is. Maar misschien ben ik teveel op zoek en vind ik niet wat ik zou willen.

Vanavond zitten wij op het terras bij een pizzeria te eten. Het was een heerlijke dag en dit was echt de perfecte afsluiter.
Ons gesprek valt even stil en ik kijk wat om mij heen. Iets wat ik veel en graag doe als ik op het terras zit. Ik vind het fijn om te zien wat en wie er om mij heen zit.

Ineens schrik ik.
2 tafels verder op zit een vrouw.
Ze lijkt vanaf de zijkant sprekend op mijn moeder.
Mijn hart slaat over. Ik krijg een brok in m’n keel en tranen in mijn ogen.
Ik kijk Hanne aan, mijn vriendin, waarmee ik weg ben.
En weer kijk ik naar de vrouw, 2 tafels verder op.
Hetzelfde postuur. Hetzelfde blousje. Hetzelfde haar. En hetzelfde gezicht. Ik schrik zo erg dat ik intens begin te huilen.

Ik besef dat het mooi is, maar ook confronterend. Ik schrok er zo van.
Zat mijn moeder daar maar aan die tafel. Of bij ons. Kon ik haar maar terug wensen. Weer besef ik dat ze niet meer terug komt en dat dit niet mijn mama is.

De vrouw, 2 tafels verder, zit met haar gezin aan tafel. 
Op het hoofd van haar man, gaat een vlinder zitten. Ik kijk Hanne aan, begin nóg harder te huilen en op het moment dat ik Hanne vertel, dat er een vlinder op zijn hoofd zit, vliegt de vlinder naar de vrouw en gaat op haar schouder zitten.

Tranen rollen over mijn wangen. Is het dan toch een teken van mijn mama? Is ze dan toch zo dicht bij?

Was je maar hier. Mijn liefste mama. Ik mis jou zo. 🦋