De diagnose van één jaar geleden.

Vandaag zou ik voor de tweede keer bij Jurry blijven slapen. We zaten nog vol in de date fase en waren elkaar rustig aan het leren kennen.

Ik besloot nog “even” lees: 45 minuten heen, 45 min terug, naar mama in het ziekenhuis te gaan. Ze was sinds deze week weer opgenomen omdat het helemaal niet goed ging.
Vanmiddag zou ze een gesprek krijgen omdat we niet tevreden waren over de gang van zaken in het ziekenhuis qua zorg. Ook zouden we een paar kleine uitslagen krijgen. Papa was daarom ook uit zijn werk gekomen om bij mama langs te gaan.

Mama lag op de 7e etage en keek uit over Amsterdam. Uren kon ik naar buiten kijken terwijl ik bij haar op bezoek was en we lekker kletste. Hoe beroerd ze zich ook voelde, ze probeerde zich altijd goed voor te doen als ik op visite was.

Papa en ik drinken koffie, mama was te ziek voor koffie.
Ik stond op het punt om naar Jurry te gaan, tot er ineens 3 dokters binnen kwamen.
Alle gordijnen werden dicht gedaan en het bezoek die bij mama haar kamergenoot waren, werden gevraagd de kamer te verlaten.

We snapte er niks van, 3 dokters? Waren er dan 2 in opleiding? Ik kreeg direct weer hartkloppingen en voelde eigenlijk aan de sfeer die ze mee namen. Dat het niet goed was.

“Ga maar even zitten” zeiden ze direct.
“We hebben een aantal uitslagen binnen en deze willen we graag met jullie delen” begon de arts.
“Het ziet er niet goed uit, mevrouw Blankestijn. Ik vind het heel spijtig om te zeggen maar u heeft uitzaaiing van de kanker, naar het buikvlies”

Daar zit je dan. In de vensterbank. Van het AMC. Op 7 hoog. Ik wilde zó ontzettend graag uit het raam springen. Of mezelf aan een morfine pomp leggen en never nooit meer wakker worden.

Alles stond stil. M’n hart. De tijd. En de gehele omgeving. Ik voelde mijzelf licht worden en dacht heel even dat ik zou flauw vallen. Na 2 keer knipperen met mijn ogen, besefte ik mij, dat dit het ergste nieuws was, wat we hadden kunnen krijgen.

Daar lag mama, huilend in het bed. Voor wat er überhaupt nog van haar over was.. ze was al zoveel afgevallen, de ziekte had ons al zoveel afgenomen.

Mama stelde één vraag: “Dokter, Hoelang heb ik nog?”
“Mevrouw Blankestijn, hier kan ik u geen antwoord opgeven. De prognose is niet goed. Zoals u weet hebben we drie weken geleden nog een scan gemaakt waarop te zien was dat u schoon was.. U kunt zelf bedenken wat dat zegt over de prognose”

“Als jullie dan toch niks meer voor mij kunnen doen, wil ik NU naar huis” schreeuwde mama. Vol emotie en pijn.

Als ik hieraan terug denk, krijg ik precies weer dezelfde benauwdheid, hartkloppingen en verdriet. Hyperventilerend en vol tranen. Ik kan het nog steeds niet droog houden. Ongeacht de EMDR therapieën is dit een van de zwaarste plaatjes in mijn hoofd.