Het eerste jaar voorbij.
De tijd vliegt. En staat soms stil.
Mijn moeder is op 6 oktober overleden. 6 oktober 2020.
We hebben haar op 12 oktober begraven.
Ik deelde toen de volgende tekst:
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in de kist
Niet bij die bomen in de ochtend mist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar, de lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij
Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf je leven in mijn leven
Neem mijn ogen en kijk met mij
Neem mijn voeten en loop met mij
We gaan naar huis toe, wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij
We hebben mijn moeder vorig jaar wel begraven. Ik kom zelden om de begraafplaats. Precies om de reden die hier boven staat vernoemd. Mijn mama hoort niet bij al die oude namen. Niet bij die steen, die lange rij.
Daarom ben ik benieuwd naar jullie verhalen, zijn jullie een dierbare verloren? Ga je vaak langs op bijvoorbeeld de begraafplaats of herdenk je je dierbare liever thuis?
Deel je verhaal hieronder!
Liefs, Es
Dit vind je misschien ook leuk
Leren accepteren dat het met ups en downs gaat.
Mijn eerste verjaardag zonder mama.
7 reacties
Angela
Mooi geschreven Es ❤️.
Mijn opa is ook ong een jaar geleden overleden. Een vreselijke ervaring, want ik was erbij. Aan de andere kant ook mooi, dat ik er voor hem kon zijn (dat probeer ik steeds maar te bedenken).
Eerlijk gezegd vind ik het heel moeilijk om naar de begraafplaats te gaan. Maar voel me daar ook weer soortvan schuldig over ofzo. Dus eens in de zoveel tijd ga ik wel, om een bloemetje te brengen.
Als jij je er niet prettig bij voelt, moet je het niet doen. Pas zij een collega van mij : wat je in je hart bewaard, raak je nooit meer kwijt! En zo is het. Het hoeft niet perse verbonden te zijn aan een plek. Jij denkt aan haar, dat is genoeg.
Sterkte ❤️
lifeasesme
Dankjewel Angela! Wat heftig dat je er zelf bij was! Blijft allemaal zo lastig he..
Yvonne
Ik ben mijn vader 8 jaar geleden verloren. Ik was net twee weken 19, hij was 51. Stomme rotziekte, die k*t kanker.
In het begin ging ik wekelijks naar het graf, maar dat was bij ons op loopafstand van huis. Inmiddels zoveel jaar en wat verhuizingen verder, kom ik er nog zo’n 3-6 keer per jaar. Ik merk altijd dat het tijd wordt om er weer heen te gaan, als ik vaker aan hem moet denken. De begraafplaats geeft me rust, en het gevoel dat ik nog iets heb om te verzorgen, voor hem te doen. En het is een moment geworden om even heel bewust bij zijn “weg-zijn” stil te staan, juist zodat ik het thuis weer wat op de achtergrond kan zetten. Iedereen doet het op zijn eigen manier.
Ik vind het enorm luguber om de begraafplaats te zien als een verzameling dode mensen, dus daar denk ik niet aan. Voor mij is het graf een stukje tuin in zijn naam. Wat begraven is, is misschien zijn lege lichaam, maar niet wie hij was. Dat draag ik altijd bij me!
Het helpt mij op de begraafplaats ook wel om met een beetje zwarte humor en morbide interesse om te gaan, en nieuwsgierig te kijken naar de nieuwe stenen. Oepsie 😬
Vind de tekst van jullie kaart erg mooi. Wij hadden deze:
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
Niet wie je was en ook niet wat je zei.
Nu je onze handen niet meer aan kunt raken,
Raak je onze harten nog duidelijker aan.
Zelfde strekking ❤
lifeasesme
Prachtige tekst!!
Senna
Toen ik 3 was mijn opa verloren, ik kan me zo goed als niks meer herinneren. Ik herdenk hem met speciale data altijd, maar ik denk veel vaker aan hem. Af en toe gaan we naar de begraafplaats, hij ligt daar met mijn oma in het zelfde graf, haar nooit kunnen leren kennen omdat ze al overleden was toen ik geboren werd, we maken dan het graf mooi schoon en geven de plantjes water. Mijn vader vertelt veel over hoe hij was en had dat zo graag mee willen maken. Maar ik hoop dat hij mee kijkt van boven en waakt over mij. Ik hou van je opa! 😘
Lotte
Mooi geschreven lieve Esmé.😘
Zelf ben ik één van een tweeling.
Mijn zus hebben we na 17 dagen keihard strijden los gelaten…
Ik ga niet vaak naar haar toe. Maar wel altijd op onze verjaardag, haar sterfdag en rond de feestdagen.
Ik heb momenten dat ik graag vaker zou willen gaan. Omdat soms het idee dat we dan even samen zijn rust geeft ofzo… Maar voornamelijk doe ik het thuis, en op alle plekken waar ik kom, want ik draag haar met me mee. Altijd.💖
Doe waar jij je goed bij voelt, het is allemaal goed.❤
lifeasesme
Wat ontzettend heftig zeg.. Begrijp heel goed dat een verjaardag dan bijvoorbeeld extra dubbel is., Jeetje zeg!