Mijn eerste verjaardag zonder mama.

26 september 2021, huilend lag ik in bed de herinneringen van het jaar 2020 te bekijken. Vorig jaar lag mijn moeder, in het bed, midden in de woonkamer. Ik vierde mijn verjaardag op die dag. Als het aan mij had gelegen, had ik het hele feest afgeblazen, mijn moeder was terminaal en ik moest mijn verjaardag vieren. Bah. Ik vond het maar niks. Maar ik mocht het absoluut niet afzeggen van mama :”Dit is mijn laatste feestje, die ga je niet afzeggen hoor, ben je gek”. Ik hoor het haar nog zeggen.

De dagen voor mijn verjaardag kreeg ik dan ook veel berichten van vriendinnen met de vraag of mijn verjaardag überhaupt door ging. Toen ik ze vertelde dat ik het door moest laten gaan, van mijn moeder, kreeg ik altijd lovende reacties terug. Vooral ook steunende reacties, ”we gaan er een mooi feestje van maken Es”.

In de middag had ik de familie uitgenodigd, iedereen was wat voorzichtig in verband met Corona. Mijn moeder niet. ”Knuffel me maar hoor, ik ga toch wel dood.” Dat was haar humor, ze zag overal altijd het positieve van in. Bijzonder, als je terminaal bent en je dochter jarig is en je dus weet dat dit de laatste verjaardag is, zo positief kan zijn.

In de avond kwamen mijn vrienden, niet veel, gewoon mijn beste vrienden. Ik had het idee om buiten te gaan zitten, dan had mam wat rust, maar nee, dat zat er niet in. Mevrouw wilde er natuurlijk bij zijn en alle mooie verhalen weer horen. Fantastisch vond ze dat. Lekker slap ouwehoeren.

Niet ik stond die dag in de spotlight, maar mama. En dat vond ik alleen maar ontzettend mooi. Ik had direct geen spijt meer om het door te laten gaan. Zij genoot van volop, dat was mij veel meer waard.

Zij geniet volop. Ik minder. Ik was alleen maar bezig met; dit is mijn laatste verjaardag dat ze erbij zal zijn. Volgend jaar is ze er niet meer. Als ik 25 wordt.

En dat was ook wat ik me vannacht opnieuw besefte. Ze is er niet. Dit jaar niet. Volgend jaar niet. Nooit niet. Ze komt niet meer terug. Nooit meer.

Bij de gedachten breekt mijn hart opnieuw. Ik ben niet alleen verdrietig maar ook ontzettend boos. Hierdoor weet ik soms niet meer wat ik met mijn emotie aan moet.

Gelukkig heb ik dat de afgelopen maanden bij de psychiater geleerd. Om te praten. Om te voelen. Om te uiten. Het is fijn dat ik nu het verdriet kan voelen, mijn rouwproces blijft hierdoor in beweging. En dat is fijn. Hierdoor kan ik er steeds beter over praten. Steeds beter over denken en steeds beter over voelen.

Op de vraag: ”Heb je nog cadeauwensen’. Antwoord ik dan ook het liefste; m’n moeder. Flauw natuurlijk, maar dat is wel mijn enige wens. Het is zo vanzelf sprekend dat iedereen er altijd maar bij is en dat je de gezelligheid viert. Maar dit jaar sta ik hier echt bij stil. Het is niet van zelfsprekend. Niet voor mij. Ik ga genieten, van mijn verjaardag, van de sfeer, van de cadeau’s en bovenal op mijn familie en vrienden. We proosten op gezondheid. Met een lach en een traan.